Als een jaar geen punt krijgt
Aan het einde van een jaar hangt vaak de verwachting dat we iets afronden. Dat we terugkijken, conclusies trekken, een streep zetten en opnieuw beginnen. Maar wie rouwt, weet: sommige jaren laten zich niet afsluiten.
Verdriet houdt zich niet aan agenda’s of jaartallen. Het beweegt mee, soms op de achtergrond, soms ineens weer heel dichtbij. Juist in deze weken, waarin alles lijkt te vragen om licht, gezelligheid en vooruitkijken, kan dat scherp voelbaar zijn.
Misschien voelt deze overgang daarom niet als een nieuw begin, maar als een drempel. Een moment waarop je merkt wat er nog is. Wat je mist. Wat niet verdwenen is, ondanks alles wat verderging.
Rouw vraagt geen afronding. Het vraagt ruimte. Tijd. En soms alleen de erkenning dat iets er mag zijn, zonder opgelost te worden.
Wat we meenemen het nieuwe jaar in, kiezen we niet altijd bewust. Herinneringen lopen met ons mee. Gemis nestelt zich in gewone dagen. Liefde verandert van vorm, maar verdwijnt niet.
En misschien hoeft het nieuwe jaar daarom niet groots te beginnen. Misschien mag het voorzichtig zijn. Met kleine bewegingen. Met momenten van stilstaan. Met dagen waarop je niets hoeft te beslissen.
Het jaar kantelt, maar wat je meedraagt blijft.
En soms is dat al genoeg om verder te gaan, stap voor stap, in je eigen tempo.
Liefs, Wilma.
