Ik praat met mijn kinderen van 7 en 9 jaar wel eens over de dood. Dit komt grotendeels door mijn werk, door de dingen die op ons pad komen en ook omdat ik het belangrijk vind dat mijn kinderen ervaren dat de dood net zo bij het leven hoort als een geboorte. Onlosmakelijk verbonden met emoties en gevoelens van blijdschap, vreugde en vertedering, maar ook pijn en verdriet, spanning of onmacht. En hoe basaal het ook klinkt, het is nu eenmaal zo dat we komen op een dag en dat we ook weer zullen gaan op een dag. Het is de cirkel des levens, de sterfelijkheid van ons als mens.
Er is geen handboek hoe we daar precies mee om moeten gaan. Maar wel lijkt er een ontwikkeling gaande in het steeds beter bespreekbaar maken, waardoor de dood uit de taboesfeer komt. En dat alles wat daarbij komt kijken, er doodgewoon mag zijn. Voor de nieuwe generatie, voor onze kinderen zou daardoor de dood wel eens natuurlijker kunnen worden. Dat dit op speelse, maar ook hartverwarmende wijze kan, dat mag blijken uit de Pixar kinderfilm “Coco”. De met een Oscar bekroonde animatiefilm gaat over een jongetje, Miguel, die muziek wil maken, maar dit niet mag van zijn familie. Tijdens zijn zoektocht naar de reden hiervan, komt Miguel op Dia de los Muertos (Mexicaanse Dag van de Doden) per ongeluk terecht in het Hiernamaals. Daar ontmoet hij zijn voorouders en ontdekt Miguel dat je op een hele mooie plek voortleeft zolang je niet wordt vergeten door iedereen op aarde die je liefhad. Deze film maakt je blij en verdrietig tegelijk en bevat een hele mooie boodschap over liefde en loslaten. Het laat jong en oud op eigen wijze nadenken over leven na de dood.
Hoewel de film al geruime tijd in de bioscoop draait, is het zeker een aanrader voor wie deze nog niet heeft gezien.
Olga.
Rouwgroep Breda
