We vinden dat het altijd erger kan. Maar ook minder erg. Rouw op de ´ladder van leed´, welk verlies weegt het zwaarst, welk verdriet is erg, erger, ergst?
De hele dag door zijn we bezig met vergelijken, al dan niet bewust of onbewust. Het blijkt iets menselijks te zijn om te vergelijken en dat doen we dus ook met onze pijn en met ons verdriet. We spreken ook wel van leedhiërarchie of leedconcurrentie. Door jouw verdriet te vergelijken met andermans verdriet of andersom wordt er een waarde aan gegeven. Het is een natuurlijke reactie. Zo bepalen we, soms zonder dat we het willen of door hebben, met elkaar wat erger is. Een moeder die haar kind verliest, of een kind die de moeder verliest? Verlies na een lang ziekbed of plotseling en onverwacht?
Soms kan het helpend zijn om te denken dat het altijd erger kan of juist niet. Niet alleen jij, maar ook de mensen om je heen hangen er een waardeoordeel aan en wat betekent dit concreet. Wat is vervolgens daarvan de invloed op jouw verdriet en in hoeverre jouw gevoelens er wel of niet mogen zijn.
Verlies is er in ontelbaar veel vormen en het is eigenlijk niet te vergelijken, want ieder verlies is uniek. In een gezin met drie dochters waar vader komt te overlijden, zal door iedere dochter het verlies op eigen wijze worden ervaren. Simpelweg omdat iedere dochter een individu is, het op haar manier ervaart en beleeft omdat zij haar eigen relatie en geschiedenis met vader heeft. En daarbij zijn ook andere factoren en omstandigheden van invloed, zoals een sociaal vangnet, hoe de fysieke en mentale gezondheid is, zijn er eerdere verliezen geleden, hoe is iemands veerkracht.
Ieder verlies kent een eigen verhaal en zo is rouw altijd weer uniek. Het kan helpend zijn om te vergelijken, gewoon omdat we dat van nature doen. Maar bagatelliseer het daarmee niet voor jezelf of voor een ander. Ieder verdriet mag er zijn en heeft liefde en aandacht nodig om gevoeld te kunnen worden.
Liefs,
Olga van Gils
Emoveere
Rouwgroep Breda
