Op 2 november wordt Allerzielen gevierd. Van oudsher een gedenkdag uit de westerse, rooms-katholieke traditie, een feest van alle zielen. Inmiddels is het ook buiten de kerk een jaarlijkse traditie geworden om op 2 november overledenen te herdenken.
Allerzielen biedt ons de ruimte om stil te staan bij degenen die we zo missen. Het is een moment waarop we hun naam noemen, hun verhaal levend houden en ons laten raken door herinneringen.
De kracht van een naam
Elke naam draagt een uniek verhaal. Het uitspreken ervan, zelfs maanden of jaren na een verlies, kan troost bieden en laten voelen dat iemand niet vergeten is. De naam roept beelden op: een glimlach, een bepaalde blik, of een moment dat je samen hebt gedeeld. Wanneer we de naam van onze dierbare noemen, ontstaat er een verbinding – een stille erkenning dat hun leven van betekenis was en dat de liefde voortleeft, ondanks de leegte.
Je mag hun naam blijven noemen
Soms voelt het ongemakkelijk om een overleden dierbare te benoemen in gesprekken. Mensen kunnen bang zijn dat het verdriet opnieuw opgerakeld wordt. Maar voor veel nabestaanden is het juist troostend om hun naam te horen. Het betekent dat hun bestaan erkend wordt en dat zij nog altijd deel uitmaken van ons leven – niet fysiek, maar in gedachten en verhalen.
“De tijd wist namen niet uit. De liefde die we voelen, overstijgt alles.”
Rouwgroep Breda
