‘Mijn toespraak op de afscheidsdienst van Marijke begon zo: Het is wat staccato geschreven maar dat komt door de tijd die je gegeven is op een crematie. Meer tijd moet je kopen. Eigenlijk wel bizar dat je bij een crematorium tijd kunt kopen, hier wel. Jammer genoeg ben je dan te laat.’
”Misschien wordt het ooit eens een boek,’ zei ik tegen Marijke, terwijl ze aan het infuus lag en ik mijn dagboek aan het bijwerken was. En waarachtig, het is een boek geworden, over de weg die je samen gaat bewandelen als je de diagnose uitgezaaide longkanker krijgt. Een chronische vorm van onzekerheid en verslagenheid neemt bezit van je.’ Harrie Besselink (1948) was meer dan vijftig jaar gelukkig met Marijke Besselink-van der Wal (1948-2017). Ze hebben twee zoons en een kleindochter.
‘Dit boek is een prachtig eerbetoon aan het leven en de dood. We kunnen ervan leren. Wat mij zo aanspreekt zijn Harrie’s goudeerlijke gevoelens van begin tot eind. ‘Het verbergen van emoties kost meer energie dan ze prijsgeven,’ noteert hij. Dus doet hij dat ook niet. Dit is de een van de sleutels in het rouwwerk dat hij, jij, ik en wij allemaal hebben te verrichten na het sterven van een geliefde. Emoties houd je niet onder het oppervlak. Dat is niet te doen. Laat komen wat er is, en vertrouw erop dat het genoeg is. Zijn radeloosheid, angst, boosheid, eenzaamheid maar ook de vreugde, de lol, de troost, de vriendschap zijn levenslustige momenten in een afschuwelijk ziekte- en intiem stervensproces. En als de dood eenmaal is binnengelaten, gaat Harrie langs alle tussenstops die nodig zijn om te ontdekken dat het klopt wat ik in zijn exemplaar heb geschreven. Wat die woorden zijn? Ga maar lezen in dit liefdevolle boek, je komt ze vanzelf tegen. Ze liggen verscholen tussen talloze prachtige pareltjes die Harrie op zijn reis heeft opgetekend.’ Tim Overdiek
Rouwgroep Breda
