Je hoeft niet verder. Je mag even zijn.
Het klinkt zo eenvoudig: even pauze. Even niets hoeven. Geen afspraken, geen volle agenda. Alleen maar zijn. Maar als je rouwt, is pauze nemen helemaal niet vanzelfsprekend. Het verdriet loopt als een schaduw met je mee — in het donker én in het licht. Zelfs als de wereld langzamer lijkt te draaien, raast het vanbinnen door.
Toch is het juist in deze zomermaanden soms goed om even stil te vallen. Niet om het gemis weg te drukken, maar om het zacht te laten meebewegen. Rouw heeft geen haast. Ze hoeft nergens naartoe. Ze mag er zijn — precies zoals ze is.
Even pauze kan betekenen: een boek openslaan waar je in weg kunt zakken. Een wandeling maken zonder doel. Zitten in de tuin en naar de wind luisteren. Je blik laten dwalen over oude foto’s. Of niets. Helemaal niets, behalve ademhalen.
Soms ontstaat er dan ruimte. Niet omdat het minder pijn doet, maar omdat er ook zachtheid bij mag komen. Rust. Herinnering. Zelfs een glimlach.
In de leegte kan ook iets helends schuilen.
Je hoeft niet ‘verder’.
Je hoeft niet ‘sterk’ te zijn.
Je mag pauzeren.
Even.
En dan verder gaan, als jij eraan toe bent.
Of nog even blijven staan.
Voor iedereen die deze zomer rouwt: wees mild voor jezelf.
Je draagt al genoeg. Leg het even neer, al is het maar voor een moment.
Liefs,
Wilma.
Gerda van der Waal
