Herinneren is iets dat we samen doen. Soms in woorden of muziek, soms in stilte.
Tijdens Allerzielen en de weken eromheen zoeken we manieren om onze dierbaren dichtbij te voelen. Een kaars aansteken, een foto neerzetten of een symbool bij de herinneringsboom leggen — kleine gebaren die betekenis geven aan wat niet meer in woorden te vatten is.
In die momenten ontstaat iets bijzonders: een stille draad van licht tussen wie er niet meer is en wie verder leeft. Die draad is niet zichtbaar, maar voelbaar in de warmte van herinnering, in een geur die je plots herkent, of in een zin die iemand ooit zei. Het is een herinnering die zich stilletjes verweeft met je dagelijkse leven.
Herdenken betekent niet alleen terugkijken, maar ook erkennen dat liefde niet ophoudt bij de dood. Ze verandert van vorm, maar blijft aanwezig in wat we doen, in hoe we naar elkaar omzien, en in de verhalen die we delen.
Tijdens onze Allerzielen-avond komen al die draden van licht samen. Muziek, woorden, stilte, symbolen — samen vormen ze een web van verbondenheid waarin verdriet en liefde hand in hand gaan. Zo houden we de namen levend, en vinden we troost in het besef dat wat met liefde is geweven, zich niet laat ontrafelen.
Liefs,
Wilma.
