De eerste sneeuwklokjes en krokussen steken voorzichtig hun kop op. Fragiel, maar vastberaden breken ze door de koude aarde. Ze trotseren de laatste winterdagen en zoeken het licht op. Misschien voelt rouw soms hetzelfde. Alsof je je door een kille winter heen worstelt, niet zeker wetend of er ooit weer warmte en kleur zal zijn.
Toch schuilt er veerkracht in het kleinste gebaar. In de herinnering die een glimlach oproept, in een hand op je schouder, in een ochtend waarop de zon net iets langer schijnt. Veerkracht is geen grote sprong, maar een reeks kleine bewegingen richting het licht – net als de sneeuwklokjes en krokussen die, ondanks alles, blijven groeien.
Gun jezelf de tijd. De lente haast zich niet, en jij hoeft dat ook niet. Rouw heeft geen vaste route en geen einddatum. Er zullen dagen zijn waarop het voelt alsof je stilstaat, maar zelfs onder de grond gebeurt er meer dan je denkt.
Soms is veerkracht niets anders dan volhouden. Opstaan, ademhalen en doorgaan, ook al weet je nog niet precies hoe. Vertrouw erop dat, net als de bloemen die nu voorzichtig verschijnen, ook in jou iets nieuws ontkiemt – op jouw eigen tempo, wanneer de tijd rijp is.
Liefs,
Wilma.
Rouwgroep Breda
