De klok terugdraaien, volgend weekend is het weer zover. Als dat in het leven ook kon, dan zou dat denk ik heel veel gebeuren, zeker wanneer je een dierbare door de dood moet missen.
Maar als het gaat om leven en dood, valt de klok niet terug te draaien, hoe graag we dat misschien ook zouden willen. Voor de degenen die het treft, lijkt de tijd even stil te staan, omdat alles in hun leven even stilvalt door een gevoel van verlamming, maar de tijd gaat onverbiddelijk verder.
De klok terugdraaien gaat niet, je kunt alleen terugdenken aan wat is geweest. Er wordt wel gezegd: iemand is pas echt dood, als niemand nog aan hem of haar denkt. Maar denken aan iemand die je dierbaar was, dat doet vaak pijn en die pijn van het gemis kan verschrikkelijk groot zijn.
Soms zouden mensen de klok vooruit willen zetten. “Als we maar weer eens een jaar verder zijn, dan zal het wel beter gaan en het verdriet wat zijn gezakt.” Maar de klok loopt door en tijd heelt geen wonden. Tijd leert je leven met verlies en anderen kunnen hierbij helpen.
Je hoeft je pijn niet alleen te dragen. Je verdriet kunnen delen met anderen, erover kunnen praten met anderen, is zo enorm belangrijk om verder te kunnen. Sommigen sluiten zich op in hun verdriet en geven anderen de kans niet om iets van de pijn mee te dragen. Anderen willen hun verdriet wel delen, maar ze hebben het gevoel dat er niet echt naar hen geluisterd wordt.
Met Allerzielen staan wij ook als Rouwgroep stil bij de overledenen. We steken samen kaarsjes aan met en voor hen die verdrietig zijn. De klok terugdraaien, dat gaat niet, maar we kunnen wel elkaar verwarmen en troosten en wat licht brengen in donkere dagen.
Een hartegroet van Wilma.
Rouwgroep Breda
