Het seizoen verandert, de herfst is in aantocht. Iedere seizoensverandering is voelbaar in de natuur, maar de herfst met haar grilligheid en turbulentie spant wellicht de kroon. De dagen worden steeds korter, het blijft langer donker, de temperatuur gaat omlaag, het regent, het waait, bomen worden kaal en alles wat zo mooi heeft gegroeid en gebloeid, droogt uit en verliest haar kleur en blad. Al voordat het voor ons als mens voelbaar is, geeft de natuur zich hier al aan over. Op de eerste onstuimige, natte herfstdag dringt het vaak pas echt tot ons door, maar de natuur is zich al veel langer in stilte aan het voorbereiden.
Ieder seizoen heeft een functie en in het najaar trekt de natuur zich terug, bedekt haar kwetsbaarheid onder een deken van bladeren en zal weer uit gaan schieten als de tijd daar rijp voor is. De herfst gaat samen met een op natuurlijke wijze naar binnen keren, het opzoeken van warmte, comfort en geborgenheid, we gaan letterlijk en figuurlijk naar binnen.
Daardoor kunnen we ook ongemak gaan ervaren, onrust, verdriet. Iedereen kent het spreekwoordelijke vallen van het blad. Herfst brengt verandering en onstuimigheid met zich mee en dwingt bijna af om tot in je diepste te voelen. Voelen hoe het echt met je gaat, waar je staat, wat is geweest en waar je naartoe zou willen. Gevoelens van gemis en eenzaamheid kunnen toenemen in een periode als deze. Ondanks dat het niet uitnodigt kan juist wel naar buiten gaan en in de veranderende natuur wandelen helpend zijn, vooral lekker als het waait en regent. Verwen jezelf vervolgens als je thuiskomt met een warme kop koffie of thee, kook een stevige maaltijd, steek een kaarsje aan.
En misschien voel je dat je durft te vertrouwen op dat wat komen gaat. Waarmee ik zeker niet wil bagatelliseren dat alles goed komt. Want ik denk dat we wel kunnen stellen dat dit soort cliché uitspraken leeg zijn. Maar ik heb het over durven vertrouwen in de heftigheid van de storm, hoe intens, koud en donker deze ook kan aanvoelen. En over durven vertrouwen in het aanbreken van een nieuwe periode waarin het seizoen weer veranderen zal, zoals ieder jaargetijde dat telkens weer doet. De repeterende cyclus van de natuur die groeit en bloeit, tot stilstand komt en rust om vervolgens weer opnieuw te gaan groeien, bloeien, stil te staan en tot rust te komen. En tijdens dat alles is het de kunst om lief te zijn voor jezelf, te verzachten, jezelf warm te houden, je terug te trekken, te mogen en te durven voelen en te luisteren naar wat je nodig hebt.
Olga
Rouwgroep Breda
